Kabouter
Na een tussenweekje ben ik hier weer met een nieuw hoofdstukje van mijn progressie als schrijver en tevens ook als mens. Mijn bewustwording van mijn schrijven verbeterd met de week en het is heel fijn om dat te zien. De vele opbouwende feedback die ik in de lessen van de cursus Proza krijg zijn super hulpvol.
Een goed verhaal is geloofwaardig, zelfs als er ongeloofwaardige dingen gebeuren. Deze week moesten we in een verhaal dan ook dat randje opzoeken. Het was niet makkelijk, want de opdracht was: schrijf een verhaal over een doodnormale dag waarin je een wandeling maakt, maar oog in oog komt te staan met een kabouter. Hieronder mijn verhaal.
Een Nieuw Begin
Zappend voor de tv zat ik mijn diepvriespizza weg te werken. De werkdag was net als alle andere niet bevredigend geweest. Ik haatte mijn baan als magazijnmedewerker bij de Action, die ik al twintig jaar beoefende. Altijd bleef ik hopen dat er iets beters in het verschiet zou liggen. Geen idee waarom, maar deze zomeravond werd het me allemaal te veel. Mijn levenloze leven had geen zin meer, er moest iets veranderen.
Ik besloot te proberen de spanning uit mijn lichaam te lopen. Mijn bergschoenen trok ik met pijn in m’n rug aan en ik verliet de 45 vierkante meter, die ik als mijn huis beschouwde. Ik liep naar het park in een stevig tempo. Mijn gedachten gingen alle kanten op. Wat wil ik met mijn leven? Wat zou alles beter maken? Waarom ben ik nog alleen? Waarom word ik niet gewaardeerd op werk? ‘Dat zijn veel vragen,’ zei een onbekende stem. Ik schrok en keek om me heen, maar geen oorsprong van de stem te vinden. Verward liep ik door, hopend dat het een warrig hersenspinsel was geweest. Nog geen drie meter verder zei de stem opnieuw iets: ‘Volgens mij kun jij wel wat hulp gebruiken.’ Nu sprak ik gelijk terug met een trillende stem: ‘Wie is daar?’ Op een steen naast het pad verscheen een klein persoon die ik alleen maar kon beschrijven als een kabouter. Ik deed een stap naar achter. ‘Geen paniek, ik ben hier voor jou,’ zei de kabouter. ‘Mijn naam is Diederik en ik ben degene die jou gaat helpen weer betekenis te geven aan jouw leven.’ Ik wist niet wat ik moest zeggen, maar Diederik zei direct er achteraan: ‘Ga naar je huis, daar kunnen we makkelijk praten.’ Met stomheid geslagen deed ik wat mij werd opgedragen.
Thuis aangekomen keek ik voorzichtig in alle kamers, maar pas toen ik op de bank ging zitten verscheen Diederik op de tv. ‘Wanneer iemand echt vast zit is er wel eens wat hulp nodig. Dan verschijn ik. Er rest mij dus maar één vraag. Ben jij klaar om aan een beter leven te beginnen?’
Reacties
Een reactie posten