Ontknoping

Mijn ziel is verrijkt, mijn talent ontwikkelt en mijn stemming bij deze goedgezind. De cursus Proza heb ik afgerond en hierbij wil ik mijn laatste verhaal (1400 woorden, zo'n vijf boekbladzijden) met jullie delen.

Oneindig

De microfoon een centimeter van m’n mond, mijn hele lichaam staat onder spanning terwijl ik de laatste noten van het nummer zing. Dan dimmen eindelijk die felle spotlights tot totale duisternis en een luid applaus stijgt op vanuit de zaal. Ik loop samen met mijn dansers het podium af. Onderweg val ik bijna over een van de vele draden, die ervoor zorgen dat deze hele show het spektakel is dat het moet zijn. Gelukkig weet ik mezelf staande te houden en hierdoor komen we lachend backstage aan. Vanaf nu heb ik een kleine vijf minuten waarin het publiek een compilatie van mijn intensieve carrière voorgeschoteld krijgt. Door mijn kleedsters word ik gestript van mijn lichtgroene jurk die vol zit met prachtige pailletten. Vanuit de zaal klinkt nog altijd het gejuich en het verwarmt mij tijdens deze hectiek. ‘Wat is het volgende nummer ook alweer?’ vraag ik aan Juan, de dancecaptain. ‘The Porch of Love… my love’, antwoord hij en hij reikt mij een fles water aan. Terwijl ik de koele vloeistof tot mij neem, help ik de volgende outfit aan te trekken. Deze bestaat uit een korte spijkerbroek en blauw geruite blouse. 

Dan zie ik mijn manager Ben met een ongeruste blik op ons afkomen. ‘Emily, ik moet je even spreken.’ Zijn voorhoofd glimt van de zweetdruppels en onder zijn armen zijn grote zweetvlekken zichtbaar die ik, in al die jaren, niet eerder bij hem heb gezien. Voor hij wat kan zeggen vraag ik hem: ‘Wat is er aan de hand?’ Nu hij voor me staat zie ik de paniek in zijn ogen.  Hij gebaart dat ik hem moet volgen. We zoeken een afgezonderd plekje op en zodra we alleen zijn begint hij te vertellen. ‘Je vader belde mij net met slecht nieuws.’ Een rilling loopt over m’n rug en mijn gedachten gaan gelijk alle kanten op. ‘Jouw moeder heeft een herseninfarct gehad en ligt in het ziekenhuis. Voor nu is ze gelukkig stabiel.’ De vloer onder mij lijkt te verdwijnen en mijn keel voelt droog. ‘Het spijt me dat ik je dit nieuws moet brengen.’ Hij pakt mijn schouder vast en knijpt er lichtelijk in. ‘Hoeveel tijd heb ik nog?’ hoor ik mezelf vragen. Verward kijkt hij mij aan: ‘Emily, ik wil dat je hier goed over nadenkt. Iedereen zal begrijpen als Emily Rhys nu even geen countrymuziek gaat zingen maar bij haar familie moet zijn.’ ‘Ik ga het afmaken, maar hoeveel minuten heb ik nog?’ vraag ik nogmaals. ‘Drie.’ ‘Ik moet m’n vader spreken.’ Alsof Ben het al wist haalt hij m’n telefoon tevoorschijn. ‘Ik zorg voor twee extra minuten, ik kom je zo halen’, en met die woorden ben ik alleen. 

Ik weet dat de tijd dringt, maar ik durf het bijna niet, het komende gesprek zal de situatie verwezenlijken. Na tien seconden durf ik toch bellen, want liegen tegen mezelf lost niks op. ‘Hé, snoetje, is het concert al afgelopen?’ Al sinds ik me kan herinneren noemt hij mij ‘snoetje’ en hierdoor beginnen de eerste tranen te komen. ‘Pap, hoe is het met mam?’ ‘Niet zo best, snoetje.’ ‘Ik moet nog twee nummers, maar ik weet niet of ik het nog wil… of ik het nu nog kan.’ Dan hoor ik een zachte, korte lach aan de andere kant van de lijn. ‘Natuurlijk wel. Je bent zo sterk, net zo sterk als je moeder en daarom weet ik dat jij door dit concert gaat komen en je moeder spoedig zal herstellen.’ Tranen bigellen over mijn wangen. ‘Na het concert kom ik direct naar jullie toe. Ik hou van jullie.’ ‘Ik ook van jou.’ Ik hang op en huil tot Ben ineens weer naast me staat. ‘Weet je het zeker?’ vraagt hij. Ik veeg de tranen weg en knik. We begeven ons richting het podium, waar iedereen mij vol medeleven aankijkt. De ravage op mijn gezicht zal vast boekdelen spreken. 

Juan staat in de coulisse zoals iedere show, maar wat me compleet was ontgaan en nu overvalt is het instrument dat hij in zijn handen heeft. Ik herken mijn oude gitaar, die mijn moeder mij cadeau had gedaan toen ik veertien was. Het voelt als een stomp in mijn maag dat ik hem moet bespelen tijdens het komende nummer. Weer biedt Juan mij water aan en de visagist haalt mijn uitgelopen mascara weg en poedert mijn gezicht. Ik voel de zachte haren van de kwast over mijn neus en langs mijn jukbeenderen gaan. Dan hoor ik de eerste noten van The Porch of Love. Voordat ik samen met de gitaar het podium op loop kijk ik nog even richting Ben. Hij knikt alleen maar. Voor het eerst in mijn leven geniet ik niet van het luide applaus dat mij begroet. Daarnaast verblindt het podiumlicht me bijna. Zodra ik begin te zingen ben ik meer dan verrast te horen dat mijn stem nog werkt, al heb ik wel eens beter geklonken. De gitaar bespeel ik alsof er niks aan de hand is, maar tijdens het tweede couplet vergeet ik een deel van de tekst. De rest van het nummer gaat me redelijk af en ik maak geen fouten meer. Nu alleen de toegift nog, denk ik terwijl ik het gejuich in ontvangst neem. Ik maak een buiging samen de dansers. Juan staat naast me en met een arm om mij heen lopen we af terwijl het publiek mijn naam blijft joelen. 

Zodra we uit het zicht van het publiek zijn geef ik direct de gitaar aan Juan als een kind die heeft besloten zijn speelgoed niet meer te willen. De spijkerbroek plakt inmiddels zo tegen mijn lijf en voelt als een tweede huid. Met veel opluchting helpen de twee kleedsters mij uit het klamme kledingstuk. Mijn laatste outfit is een lilaglitterjurk. Ik schraap m’n keel en drink nog wat water in de hoop dat ik straks over de laatste vocale berg kan komen. ‘Emily… Emily… Emily’, galmt door het hele gebouw. Binnen een paar seconden ben ik klaar voor het allerlaatste nummer. Ik adem even diep in en uit. Voor de laatste keer deze avond loop ik op, alleen tijdens dit nummer ben ik de enige die op het podium staat. Dan richt ik me tot het publiek: ‘Het leven zit vol mooie en helaas ook minder mooie gebeurtenissen. Bedankt dat jullie er vanavond allemaal waren. Dat jullie in mij geloven betekent de wereld voor mij.’ Ik voel de warmte van het publiek terwijl mij ze toejuichen. Het ontroert me en even ontsnapt er een traan. Dan geef ik de queue: ‘Hier is Infinite’, en daarmee start de muziek. Voordat ik begin te zingen zeg ik: ‘Dit laatste nummer wil opdragen aan alle moeders.’ Meerdere gevoelens gaan door mij heen, maar ze zijn niet allemaal melancholisch. Sterker nog, het voelt enigszins fijn om teksten te zingen zoals: I was always vigilant, but you made me peaceful ‘cause your love was infinite. Het nummer is een ode aan de oneindige liefde die je voor iemand kan voelen. Destijds had ik het geschreven voor een ex, maar in dit moment staat het voor iets veel belangrijkers. Zodra het nummer af is neem ik het grootse applaus in ontvangst. Nog even zwaai ik naar de duizenden mensen die vanavond voor mij zijn gekomen en stuur ik een kushand de zaal in. 

Ben zit in een golfkar op mij te wachten, die ons zal leiden naar een taxi en mij naar het vliegveld zal brengen. Terwijl we door het enorme gebouw rijden vertelt hij mij het volgende: ‘Ik heb nog even met je vader gebeld en de situatie is niet verandert.’ Opgelucht zucht ik diep. ‘Dat is fijn.’ Hij slaat een arm om mij heen. ‘Je hebt dat nummer nog nooit zo mooi gezongen als daarnet. We waren er allemaal van ontroerd. Wat zal je moeder trots op je zijn.’ Ik leg mijn hoofd op zijn schouder. Nog nooit heb ik me zo gerealiseerd dat ik zo veel ik van mijn ouders houd, ik wist niet dat een mens in staat was zo veel liefde te voelen.

Ik sluit mijn ogen terwijl de kar verder hobbelt en zie een zaal vol mensen. De microfoon een centimeter van m’n mond, mijn hele lichaam staat onder spanning terwijl ik de laatste noten van het nummer zing. Een luid applaus stijgt op vanuit de zaal en helemaal vooraan, in het publiek, zie ik twee bekende figuren. Mijn hart wordt overspoeld door liefde en de glimlach op mijn gezicht zal nog lang blijven.

Ik hoop dat jullie mijn laatste verhaal mooi vonden. Zelf ben ik overtuigd dat het mijn beste werk tot nu toe is, maar laat het alsjeblieft hieronder weten. 

Een klein beetje somber ben ik wel nu deze cursus van Korte Verhalen tot een einde is gekomen. Toch is het ook wel fijn wanneer iets een begin en een einde heeft. De volgende verhalen die ik zal schrijven zullen daadwerkelijk beter zijn nu ik eindelijk een beetje weet wat ik doe. Daarnaast heb ik twee heerlijke mensen ontmoet en volgende week gaan we dan ook een drankje... of twee doen.

Tevens heb ik veel zin in het volgende avontuur. Op 10 april begint dan ook de volgende cursus aan de Schrijversvakschool namelijk: Toneel.

Deze cursus(sen) geven mijn leven echt wel een beetje de betekenis waar ik naar zocht als creatief individu. Ik zou het iedereen aanraden om bezig te zijn met dingen die levensenergie geven. Bedankt liever bloglezers en tot over drie weken, maar misschien wel eerder. Wie weet wat voor verhalen er ineens in mij opkomen in de komende tijd.

Liefs,

Pim